Vanuit de catacombe: Jornt Veldink

Liefde voor de club

Iedere dag weer stopt hij zijn ziel en zaligheid in de club, die hij van kinds af aan bezocht. Jornt Veldink is een ras Zwollenaar en tegelijkertijd fan van PEC Zwolle. Hij studeerde facilitymanagement en mag werken voor de organisatie waar hij clubliefde en vakmanschap verenigt in de functie van facilitair manager.

Jornt herinnert het zich nog goed. Aan de hand van zijn vader dribbelde hij als kleine jongen het stadion binnen. Hij werd geraakt door het meest positieve virus, waar je maar mee besmet kunt worden: dat van PEC Zwolle. Hij is een voetbaldier in hart en nieren. In zijn vrije tijd draagt hij het blauw en wit van WVF (Westenholte) en het voetbal in het algemeen volgt hij op de voet.

PEC Zwolle doet het eigenlijk heel slim, door mensen in de organisatie te trekken

die van nature binding hebben met de club en zo mogelijk hun roots hebben liggen in de regio. Binnen de organisatie zijn veel van deze mensen te vinden. Zij zijn niet te beroerd om een stapje harder te lopen als dat nodig is.

Terug naar Jornt, die mij op een zomerse dag vol trots de nieuwste uitbreiding van het stadion laat zien. We wandelen over het veld naar de eerste aanwinst: het fraaie onderkomen voor de mindervaliden. Daarna koersen we naar de Fred Patrick-tribune, waar de tribunes zijn doorgetrokken tot aan het veld. Het beleven van voetbal wordt hier een genot. Van dichtbij kun je bijkans de spelers aanraken. Het stadion begint steeds meer Engelse sfeer te krijgen. Aan de zuidzijde zijn de overgebleven stoeltjes van de voormalig Stentor tribune achter het doel geplaatst. Hier lijkt het mij extra spannend om te kijken. Er wordt nog wel eens een bal naast geschoten. Veldink belooft me na te denken over dit veiligheidsaspect en plaatst daar voor de wedstrijden een ballenvanger.

Al met al oogt het stadion weer fris en fruitig. Het groen van de mat, het blauw en wit van de stoeltjes; alle clubkleuren gebundeld in de thuishaven waar we straks weer twintig wedstrijden gaan kijken. De wandeling over het veld met Jornt Veldink is al een gebeurtenis op zich, waar mijn hart al sneller van klopt. Laat staan wat er gebeurt als de 14.000 toeschouwers het speelveld straks tweewekelijks omzomen.

Tien jaar geleden stapte Veldink de burelen van toen nog FC Zwolle binnen. Eerst als medewerker van de voormalig facilitair manager Edgar van Perlo. De laatste vier jaar bezet hij deze stoel. Hij heeft de club zien groeien van een Eerste Divisie-club naar nu een volwaardig team in de Eredivisie. De organisatie is ook meegegroeid. Van die tien mensen in 2008, naar nu veertig medewerkers.

Zelf noemt Veldink zijn afdeling de spin in het web. Inkoop, contractbeheer van diverse diensten en producten, diverse projecten als de verbouwing en het stadionbeheer. Ook is zijn afdeling het aanspreekpunt voor de organisatie. Ik ben zo vrij om deze medewerkers als de oliemannetjes en -vrouwtjes te betitelen. Hun verantwoordelijkheid ligt bij de catering van het spelershome, de ict, de schoonmaak, aankleding en zelfs de huisvesting van spelers van het eerste elftal. Maar ook zorgen ze ervoor dat de stadionlampen branden, de videowall werkt, de ballen zijn opgepompt en de toegangspoortjes functioneren.

Op een wedstrijddag is Veldink zo’n zeven uur van te voren in het stadion. Met zijn gedrevenheid om iedereen het naar de zin te maken. Waarbij hij niet vergeet dat hij de regierol heeft. In de loop van ons gesprek verneem ik dat hij een verlanglijstje heeft. Het interne tv-circuit is tien jaar oud, dus aan vervanging toe. Ook een nieuwe geluidinstallatie behoort tot de wensen. Evenals de verbreding van de overkappingen. De wensen zijn echter voorlopig nog toekomstmuziek, want ook in tijden van groei en ontwikkeling, kan de club centen slechts eenmaal uitgeven.

Praten met Jornt Veldink is een buitengewoon genoegen. Imposant om te ervaren hoe één van de vele medewerkers zijn liefde voor PEC Zwolle om weet te zetten in een ongebreidelde energie die de club langzaam opstuwt naar hogere regionen in de Eredivisie.

Anton Cramer